جن تحت تسخیر آدمی در می‌آید و انسان می‌تواند از او کار بکشد حتى افراد سرکش آن ها را به زنجیر و بند بکشد. از این رو در قرآن آمده که جنیان تحت تسخیر حضرت سلیمان بوده و او از آن ها کار می‌کشید. (1) برخی شیطان‌های جنی برای جناب سلیمان غواصی و کارهای سنگین انجام می‌دادند که در توان آدمی نبوده است. (2)
از این گونه آموزه‌های قرآن به دست می‌آید که جن تحت تسخیر آدمی در می آید. به اذن الهی، جنیان مؤمن برای پیامبران و امامان مسخر می‌شدند و برای آن ها خدمت می‌کردند. نیز ممکن است برخی صالحان صاحب ولایت و معنویت نیز جنیان را تحت تسخیر در آورند. (3)
دوم : از این که یکی از جنیان به جناب سلیمان عرض کرد: پیش از آن که در این جلسه از جای خود برخیزید، می‌توانم تخت بلقیس را برایتان بیاورم.(4) معلوم می‌شود که جن می‌تواند برخی کارهای را دربارة آدمی انجام دهد. گرچه در جریان بلقیس بالاخره آصف بن برخیا تخت بلقیس را قبل از چشم به هم ‌زدن حاضر کرد، ولی از آن آیه به دست می‌آید که جن نیز قدرتی انجام برخی کارهای سریع را برای انسان دارد.
سدیر صیرفی می‌گوید: وقتی خواستم از مدینه به کوفه بازگردم ، امام باقر(ع) به من سفارشاتی فرمود. از مدینه حرکت کردم. در بین راه به منزل روحاء رسیدم. ناگهان مردی را در نزدیکی خود دیدم که به من اشاره می‌کرد. گمان کردم او تشنه است. ظرف آب به او دادم، گفت: به آب نیاز ندارم، نامه‌ای به من داد که مرکب مُهر آن هنوز خشک نشده بود، دیدم مُهر امام باقر (ع) است، گفت: هم اکنون در نامه دستوراتی بود، چون به آن مرد متوجه شدم کسی را ندیدم، پس از چندی حضور امام رسیدم. جریان را پرسیدم، فرمود: « خدمتکارانی از جن داریم، چون بخواهیم کاری به فوریت انجام بدهیم، آن ها را می‌فرستیم». (5)
و حتی گاهی برخی از جنیان برای سؤال از مسایل مذهبی‌شان به حضور امام می‌رسند، مثلاً در روایتی آمده:
عمار سجستانی می‌گوید: روزی در منى در منزل امام صادق (ع) بودم. ناگهان جماعتی وارد شدند که شکل و شمایل خاصی داشتند، آن ها به خیمه مخصوص امام (ع) رفتند. بعد از مدتی خدمت امام رسیدم و از آن ها از امام پرسیدم، فرمود: « عده‌ای از برادران جنی شما بودند که برای سؤال مسایل مذهبی خود آمده بودند». (6)
از برخی موثقان و بزرگان نقل شده که مرحوم حاج میرزا حسین و حاج میرزا خلیل از مراجع زمان مشروطیت که یکی از جنیان به صورت شخصی عادی در سرداب منزل به حضور ایشان می‌رسیده، مسایل مربوط را از ایشان می‌پرسیده است، از جمله خوردن بازمانده غذای انسان را پرسیده بود. (7)
روشن‌ترین دلیل بر صحت این گونه مسایل خود قرآن کریم است که از تشرّف جن به حضور پیامبر خبر داده و فرمود:
«قُلْ أُوحِیَ إِلَیَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِّنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا، یَهْدِی إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ؛(8) بگو (ای پیامبر) به من وحى شده است که تنى چند از جنیان گوش فرا داشتند و گفتند: راستى ما قرآنى شگفت‏آور شنیدیم، که به راه راست هدایت مى‏کند. پس به آن ایمان آوردیم».
بنا بر این یکی از موارد ارتباط جنیان با انسان همین رویکرد مثبت است.
غیر از این نوع ارتباط رویکرد منفی رابطه جن با انسان است که برای وسوسه و فریب آدمی عمل می‌کند. از این رو در سوره «الناس» آمده برخی از جنیان و انسان‌ها مردم را وسوسه می‌کنند. بنا بر این دو نوع ارتباط بین جنیان و آدمیان وجود دارد. ولی ارتباط با جنیان و یارى گرفتن از آن‏ها در امور سحرآمیز و مانند آن درست نیست؛ اما به جهت روابط ناسالمی که بعضی انسان ها با جنیان برقرار می کنند و آن ها را برای کارهای نادرست به خدمت می گیرند، از نظر فقهی بین فقها اختلاف است که آیا جایز است جنیان را تسخیر کرد و آن‏ها را به خدمت گرفت؟
در مجموع مى توان گفت: اگر این کار نسبت به جنیان مومن باشد و مایه آزارشان گردد، جایز نیست، ولى اگر مایه آزارشان نشود، روا مى‏باشد.
البته به کارگرفتن آن‏ها براى کارهاى نامشروع حرام است. آیا اصل ارتباط برقرار کردن با این موجودات از نظر شرعی جایز است ؟ ثانیا کیفیت برقراری این عمل چگونه بوده و به علاوه احضار و ارتباط به چه منظوری صورت می پذیرد؛ در باب احضار و تسخیر جن از منظر فقهی دو نظریه وجود دارد:
بعضی مثل امام خمینی می فرماید: تسخیر اجنه حرام است. (9)
بعضی مانند آیت الله بهجت می فرماید: اگر موجب ضرر بر مسلمانی نباشد،اشکال ندارد. (10)
گفتنی است که گرچه ممکن است برخی از افراد ناصالح از برخی جنیان برای توهین به مقدسات کمک بگیرند، ولی دلیل عقلی و نقلی بر اثبات این مسله در دست نیست. تنها در حد یک احتمال ممکن است مطرح باشد.
پی‌نوشت‌ها:
1. نمل (27) آیه 17 و انبیا (21) آیه 82.
2. ص (38) آیه 37.
3. محمد تقی مصباح معارف قرآن، نشر مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، 1380ش، ص 312.
4. نمل، آیه 39.
5. سید مصطفی ، دشتی ، معارف و معارف نشر صدر، قم 1376ش، ج 4، ص 210.
6. محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، نشر دار الاحیا التراث العربی بیروت ، 1403 ق ، ج 63، ص 102.
7. محمد تقی مصباح، معارف قرآن، نشر پیشین،ص ، 316.
8. جن (72) آیه 1 و2.
9. امام خمینی ،تحریرالوسیله، نشر موسسه آثار امام خمینی ،ج 1،ص 473 .
10. آیت الله بهجت، استفتا آت، ج4 ،سوال 6424 و 6425.

                                                    *****

ازدواج یک مرد با یک زن"جن"ی

روابط عاشقانه  یک "زن جنی" با یک انسان"مرد"

در حدود پنجاه ، شصت سال پیش، در روستای «دورباش» از توابع شهرستان «تکاب»، پیرمردی به نام «میرزا محرم» که از عاشقان و تعزیه گزاران امام حسین‌(ع) بود و صدای بسیار زیبا و دلنشیني داشت، زندگی می‌کرد.

وی عموی پدربزرگ ما «حمدالله» بود و در خانه پدر بزرگ ما سکونت داشت که در سن پنجاه سالگی همسرش به رحمت ایزدی پيوست. او بعد از رحلت زنش، ادعا می کند که زنی از اجنه به نام «حنانه» عاشق او شده است، اما هیچ کس حرف او را باور نمی کند تا این که حوادث عجیب و غریبی در روستا اتفاق می‌افتد.

در یک شب زمستانی، او جهت پارو کردن برف ها، بر بالاي پشت بام می رود که ناگاه از پشت بام می افتد و تمام استخوان‌های بدن او خرد می شود. پدر بزرگم به دنبال شکسته بند محل می‌رود، اما میرزا محرم او را از این کار منع می‌کند و می گوید که به وسیله زنش «حنانه» طبابت و خوب خواهد شد.

پدرم (سیف الله) می گوید : «از او علت افتادنش را پرسیدم.»

 گفت : «حنانه معشوقه ای از جن دارد که او را بسیار اذیت می کند و از پشت بام او را پرت کرده است.»

شکسته بندهای محل می گویند که «میرزا محرم» قطعاً خواهد مرد و او را راه نجاتی از این شکسته های استخوان نیست.

مادربزرگ ما (منیجه) نقل می کند : «در عرض سه روز او خوب و سالم شد و بهتر از قبل می‌توانست راه برود و دست و پایش را حرکت دهد که این کار تعجب همگان را برانگیخت.»

از قضا روزی میرزا محرم گم می شود. تمامي اهالی روستا به دنبال او می گردند و از هر کس او را پرس و جو می کنند، اما هیچ کس خبر دقیقی از او ندارد، تا این که یکی از اهالی می گوید: « وی را دیده که به طرف شهر اجنه مي‌رفت.[توضیح:در روستای دور باش کوهی به نام ایوب انصار وجود دارد که قسمت شرقی آن به شهر اجنه معروف است.]»

همه اهالی روستا به طرف کوه «ایوب انصار» رفته و او را جستجو می کنند، اما اثری از او نمی‌یابند و مأیوس به خانه هایشان بر می گردند و هر کس زندگی معمولي خود را ادامه مي دهد.

پدرم (سیف الله) می گوید: « من برای یافتن میرزا محرم به روستاهای اطراف رفتم، اما اثری از او نیافتم و نا امیدانه به روستا برگشتم تا این که بعد از هفت شبانه روز به طور اتفاقی او وارد منزل ما شد. همه خانواده از دیدن او شوکه شدیم و علت غیبتش را جویا گشتیم.»

او پس از مشاهده ي ناراحتی ما گفت : «مرا به طریق زنم حنانه به عروسی اجنه دعوت کردند تا در عروسی شان شرکت کنم و برایشان آواز بخوانم.»

ما حرف او را قبول نکردیم و دلیل قانع کننده ای خواستیم که او چنین گفت:

« در عروسی جنیان دیدم که قوچ احمد را آوردند،[احمد یکی از دامداران محل بوده که در آن زمان قوچ معروفی داشته است] ذبح کردند و از آن ولیمه دادند. برای اثبات گفته های خودم یک دنده از دنده های قوچ را برداشتم، آنها بعد از ذبح تمام اعضا پوست و استخوان‌های قوچ را جمع کردند تا قوچ را دوباره زنده کنند که یکی از دنده ها را نیافته، برای جایگزین کردن آن دنده مجبور شدند تا درختی را بتراشند و دنده درست کنند و به جای آن دنده بگذارند. اگر باور ندارید، آن قوچ را با اذن صاحبش ذبح کنید تا گفته‌های من ثابت شود.»

صاحب قوچ قبول نکرد و بعد از یک هفته قوچ مریض شد. بعد از سر بریدن قوچ و کندن پوست آن حیوان، قصاب و تمام خانواده صاحب مال با مشاهده آن دنده چوبی دریافتند که میرزا محرم راست می‌گوید.

مادر بزرگم (منیجه) می‌گوید: « میرزا محرم به من گفت : در عروسی اجنه دیدم که لباس عروسی شما را آن عروس جن پوشیده بود، من لکه خونی را به عنوان علامت به آن زدم تا ببینید و حرف مرا باور کنید.» پس از شنیدن این سخن، با اعضای خانواده به طرف صندوقچه لباس هایم رفتم و دیدم که قفل آن باز نشده و سرجایش است. کلید را آورده و قفل را باز كردم و لباس عروسی‌ام را که مدت‌ها درون صندوقچه بود در آوردم، لکه خونی قرمز رنگ و تازه روی آن بود که یقین کردم او راست می‌گوید.

این مسائل ادامه داشت تا این که یک روز برای کاری از منزل بیرون رفتم. پس از ساعتی به خانه برگشتم. با مشاهده‌ي این که جارو در وسط خانه روی گلیم خود به خود حرکت می کند و خانه را جارو می زند، در وهله ي اول بسیار ترسیدم، ولی چون میرزا محرم در خانه بود، وارد خانه شدم و علت را از او پرسیدم.

او گفت : «نترس دخترم، «شرابین» است که خانه را جارو می‌زند.»

به حرف هایش اهمیت نداده و دوباره به بیرون از خانه رفتم و بعد از نیم ساعت به وقت ظهر جهت ناهار دادن به او به خانه برگشتم و با کمال تعجب دیدم که خانه تمیز و مرتب شده است. بعضی وقت ها می دیدم که در خانه وسایل خود به خود جا به جا می‌شوند و علت را نمی‌دانستم. از میرزا می‌پرسیدم، او می گفت: «فرزندانم هستند که کار می کنند.» اما من چیزی را  نمی دیدم.

پدرم (سیف الله) می گوید: «بعضی وقت ها ما وسایل شخصی میرزا محرم را در حیاط یا دالان خانه پیدا می‌كردیم و لب به اعتراض می گشودیم که چرا مواظب عینک، یا جانماز و عصای خودش نیست وآنها را در هر جایی از خانه می‌اندازد؟»

او در جواب می گفت: «تقصیر من نیست، این فرزندانم هستند که با آنها بازی می‌کنند و آنها را  در جاهای مختلف خانه رها می کنند.»

میرزا رسول یکی از عموزاده‌های او می گوید: «یک روز بر حسب اتفاق دیدم که میرزا محرم بر روی چمن‌ها بازی می کند و این طرف و آن طرف می پرد. نزدیکش رفتم و گفتم : تو چرا با این کارها آبروی خانوادگی ما را می بری؟ او گفت : من که با شما کاری ندارم، فقط با پسرم  بازی می‌کنم. من كه به غیر از خودش، کس دیگری را نمی دیدم، بر او تندی کردم، ولی بلافاصله در جای خود میخکوب شدم و احساس کردم که کسی پالتوی مرا گرفته و مانع از حرکت من می‌شود تا این که او گفت : پسرم! رهایش کن تا برود. من آسوده خاطر به طرف خانه رفتم و در همان شب به نزدش رفته و از کرده‌ي خود عذرخواهی نمودم.»

عمویم می گوید: «من یک شب بیدار بودم که دیدم میرزا محرم بلند شد و به طرف حیاط رفت. با خود گفتم: حتماً دست به آب می شود، اما به طور ناگهانی صدای اذان او بلند شد. من از کار او تعجب کردم، بنابراين با برادرم به سمت حیاط دویدیم تا مانع اذان گفتن او در نیمه شب شویم. چون می دانستیم با صدای اذان، تمام اهالی بیدار می شوند و بر ما اعتراض می کنند.»

برادرم گفت: «چرا اذان می گویی و نمی گذاری که مردم استراحت کنند؟! »

او گفت: «مگر شما مسلمان نیستید! ماه گرفته است.»

با کمال تعجب دیدیم که ماه کاملاً گرفته است و او ما را به خواندن نماز آیات توصيه کرد.

من به او گفتم: «از کجا فهمیدی که ماه گرفته است؟»

گفت: «اگر زنم «حنانه» نمی گفت، من هم مثل شما نمی دانستم.»

با صدای اذان او، عده ای از همسایه ها بیدار شدند و با دیدن ماه گرفتگی نماز آیات خواندند و صبح آن شب، برای تشکر و قدردانی از میرزا محرم به خانه ما آمدند.

پدرم نقل می کند : «در اواخر، ما میرزا محرم را کاملاً قبول داشتیم و به حرف‌هایش اطمینان می‌کردیم. یک روز پدرم به من گفت: میرزا محرم را به حمام ببر. من نیز صبح زود او را بیدار کردم و به حمام عمومی محل بردم. بعد از درآوردن لباس هایمان وارد حمام شده و او را داخل حوضچه آب گرم گذاشتم و خودم با یکی از همسایه ها درباره ي آبیاری باغ مشترکمان مشغول صحبت شدم. در این هنگام، دیدم که یک نفر با دو بچه وارد حمام شد. مستقیماً به طرف میرزا محرم رفت. من خیال کردم که از اهالی روستا است. تاریکی هوا باعث شد که نگاه دقیق به آنها نكنم، ولی بعد از چند دقیقه به پیش میرزا محرم برگشتم و درباره‌ي آن مرد و بچه هایش پرسیدم. گفت: «من خانه خراب شدم، زنم حنانه به هندوستان رفته و دیگر برنگشته است. آن مرد دایی بچه ها بود که می خواست بچه‌ها را تحویل من دهد، من نیز قبول نکردم و سرپرستی آنها را به او سپردم که او نيز قبول کرد و رفت.» من از همسایه ای که در حمام بود پرسیدم: « آیا آن مرد و بچه ها را دیده است؟» او گفت: « وارد شدن آنها را دیده، ولی خارج شدنشان را نديده است.»

سرانجام میرزا محرم در سن 80 سالگی به روستای «سبیل» مهاجرت کرد و در آنجا دار فانی را وداع گفت. تمام کسانی که میرزا محرم را در آن زمان دیده اند، این گفته ها را تأیید می کنند و اکنون در آن روستا شهرت به سزایی دارد.

***

گفت و گو با نوه‌ میرزا محرم

او با شش برادر خود در روستای «رستم کندی» شهرستان بیجار زندگی می کرد. برادران به خان باج نمی دهند و خان، آنها را با زور و تهدید از آنجا وادار به هجرت می کند که این هجرت باعث پراکندگی برادرها گشته، که دو تن از آنها روستای «دورباش تکاب» را برای زندگی بر می گزینند. این کوچ و هجرت اجباری باعث آن می گردد که هیچ کدام از برادران نام فامیلی یکسانی نداشته باشند و به نام های خانوادگی مکرمی، مدنی، مرتضایی، رحمتی، انصاری، کریمی، خان میرزایی متفاوت گردند. او پس از سکونت در روستای دورباش، زمانی که کسی از ترس جن و پری، شب هنگام به بیرون از منزل نمی آمد، ادعا می‌کند که با جنی به نام «حنانه» ازدواج کرده که پس از سال ها از او می شنوند که دارای یک دختر و یک پسر از زن جنیه می باشد. او جز «میرزا محرم مکرمی»- مداح اهل بیت عصمت و طهارت- کس دیگری نبود.

گاهی اهالی می دیدند که وسایل او در مکان های مختلف پراکنده است. زمانی در حیاط، زمانی در طویله و زمانی در منزل همسایه. به او که اعتراض می كردند، اظهار می داشت كه بچه ها این کارها را می کنند. گرچه اهالی، نه زن جنی او را ديده اند و نه بچه هایی که از او داشته است،  ولی سرانجام همه آنها به این باور رسیده بودند که میرزا محرم زنی از اجنه دارد.

پس از ارسال داستان ازدواج میرزا محرم با زن جنی، تحت عنوان «عاشق شدن حنانه (زن جنی) بر میرزا محرم (مرد انسی)» از سوی جناب آقای «عبادالله رحمتی» که در هفته نامه ندای ایران، شماره 204 و نیز در صفحه 87 کتاب «جن ها همه جا هستند» به چاپ رسید، بر آن شدیم تا با یکی از نوادگان او گفت و گویی در این زمینه داشته باشیم تا آن که به همراهی آقای عبادالله رحمتی در تابستان 1384، به منزل آقای ابراهیم مکرمی در شهرک قدس (قلعه ی حسن خان) رفتیم و با او درباره ی چگونگی زندگی میرزا محرم (پدربزرگش) به گفت و گو نشستیم. او ابتدا دو قضیه درباره‌ي اجنه برایمان تعریف کرد كه به شرح زير مي باشد:

زن "جنی"به اشکال مختلف درمی آمد

در محل ما (روستای دورباش) دیوار اتاق ها را با نوعی گل، سفید می کنند. خواهرم را به منزل عمویم حاج رسول فرستاده بودیم تا برای شب عید خانه اش را سفید نموده و نظافت كند. خداوند بیامرزد، علیرضا نامی داشتیم كه همسایه‌مان بود. نیمه شب بود که صدای خواهرم را شنيديم كه به زبان ترکی می گوید: «ننه قاپونو آچ منی  قورد آپاردی.» یعنی: «مادر! در را باز کن، گرگ مرا برد.»

چله ی زمستان بود و برف سنگيني آمده بود. خدا مادرمان را بيا مرزد، تا به خود بجنبد و در را باز کند، چراغ را روشن كند (راهروها هم طولانی بود) و پشت در بيايد و پشت بند در را باز کند، این صدا قطع شد. علیرضا خدا بیامرز نيز در همان لحظه در دستشویی بود. او نيز این صدا را می شنود. ما رفتیم و دیدیم نه خواهری و نه برادری! گرگ برداشت و برد.

این بنده خداها تا صبح نشستند و گریه کردند. خواهر دیگرم، برادرم، مادرم و خود من نشستیم و تا صبح گریه کردیم. همسایه اي در نزذيكي ما بود که یک سگ داشت، من گوشم با این سگ نبود، پا برهنه پا شدم و به خانه ی عمویم رفتم. دیدم خواهرم آنجاست. آمدم و به مادرم گفتم كه خواهرم آنجاست. گفت: «دروغ می گویی!» گفتم: «والله خواهرم آنجاست.»

در آن شب، فقط خون دیدیم، ولی انسانی ندیدیم، فقط صدا شنیدیم و دیگر چیزی ندیدیم. رد پای گرگ بود. خونی هم در داخل حیاط ریخته شده بود. حالا خواهرمان هم سالم است. این داد می‌زد «ننه قاپونو آچ منی قورد آپاردی.» گرگ هم همان جا گرفته بودش. حالا خدا می داند این چه چیزی بود که در آن شب اتفاق افتاد! نفهميدیم آن صدا مال چه کسی بود. صدای انسان بود، اما هیچ چیزش معلوم نشد. البته صدا صدای خواهرمان بود. ولی در واقع او خواهر ما نبود، خواهرمان زنده بود و الان هم زنده است. تا صبح این بیچاره ها نشستند و فقط گریه کردند.

زنی زیبا

يكي از روزها، به سرِ زمین رفتم تا نان و غذا ببرم. در مسیر راهم به سرچشمه رسیدم. در آنجا دیدم كه الاغ گوش هایش را تیز کرده و هر کاري مي کردم، نمي رفت. راه دیگری نبود و باید حتماً از آنجا می‌گذشتم. هر چه الاغ را زدم، نرفت. فقط به طرف ده بر می گشت. ناگاه دیدم كه زنی در آنجا آبتنی می کند. من خیلی ناراحت شدم، او خودش را به كناري کشید و مشغول شانه زدن موهايش شد. هيكل درشتي داشت و بدون لباس بود و موهای مشکی اي داشت، به قول خودمان «شوه[یک نوع سنگ قدیمی به رنگ مشکی خالص که زنان به عنوان زیور آلات به صورت گردن بند از آن استفاده می کنند و نیز جهت حفظ نوزادان از شر اجنه مثل آل نیز به کار می رود]» . همان طور كه مشغول شانه زدن زلف هایش بود به من گفت: « بیا برو.»

از آنجايي كه خيلي دير به سر زمین رسیدم، عمویم عصبانی شد و گفت: «چرا دیر آمدی؟!» گفتم : «جریان از این قرار است.» سگ را باز کرد و به طرف چشمه حرکت کرد و هر چه برادرش گفت: «عیسی نرو» جواب داد: « بگذار بروم و ببینم ماجرا چیست.» گفتم : «نمی خواهد بروی، چون او رفت.»

من او را نشناختم، جن بود؟ غول بیابانی بود؟ نمی دانم، فقط می دانم که آدم نبود.

                                                     * 

س : آیا بین حنانه (زن جنی) و پدر بزرگ شما رابطه ی زن و شوهری وجود داشت؟

ج : رابطه ی زن و شوهری بین پدربزرگم و حنانه بود یا نبود، ما نمی دانیم. فقط خود پدربزرگم می دید که خانمی با اوست. از او دو تا بچه داشت، یک دختر و یک پسر، باز هم کسی آن دو بچه را نمی‌دید.

س: شما خودتان هم ندیدید؟

ج: خير، ندیدم.

س : یعنی شما خانمش را هم ندیدید؟

ج: خانمش از چشم ها غایب بود، به چشم او ظاهر می شد، ولي کسی او را نمی‌دید.

س: حنانه (زن جنی) آن طور که عباد الله برایمان نوشته بود این اواخر فرار می‌کند و میرزا را تنها می گذارد؟

ج : فرار نکرد، آنها به هندوستان رفتند. حنانه خانم به همراه خانواده اش کوچ می‌کنند و به هندوستان می روند. او به پدر بزرگم می گوید: « اگر من از هندوستان برگشتم، ظاهر شده و به چشم همه دیده می شوم و اگر برنگشتم، تو به فلان ده مي روي، سه تا خواهرند از فلان خانواده، اولی نه، دومی نه، خواهر سومي را به زنی می گیری که زن خوبی برایت می شود.» بعد از رفتن حنانه، پانزده - شانزده سال بعد پدر بزرگم فوت می‌کند.

س : آن خواهر سومی را نگرفت؟

ج : بله، او را به زنی گرفت که پدرم و ... به دنیا آمدند.

س : میرزا محرم با حنانه خانم (زن جنی) چه طور آشنا شد؟

ج: میرزا محرم یک روز بعدازظهر گندم می برد تا آرد کند (آن زمان آسیاب آبی بود). او عصر می‌رود. چند نفر قبل از او در نوبت بودند. وقتی نوبت به او می‌رسد، شب شده بود و از آن طرف نيز آب قطع می شود. چون مسیر آب دور بود، کسی حاضر نمي شد كه برود و آب را جاری کند. میرزا محرم به آسیابان می‌گوید: 
 « چون من فردا کار دارم، می روم و آب را جاری می کنم، شما گندم های مرا آرد کنید تا من بروم.» آسیابان می گوید: «اشکالي ندارد.» وقتی سر آب مي رود، می بیند زني آنجا نشسته و آب را کاملاً قطع کرده است. می‌گوید: «چرا آب را قطع کرده ای؟ می‌خواهیم گندممان را آرد کنیم.» آن زن اسم او را می برد و می‌گوید: «شما میرزا محرم هستی؟» می‌گوید : «بله» آن زن می گويد: «اگر یک بند تعزیه برایم بخوانی، من آب را باز می کنم.» او از مولا امیرالمؤمنین می خواند (البته  شعرهایش یادم نیست. عمه ام یکی، دو بند یادش بود که من آنها را ننوشته ام).  یکی، دو بند از امیرالمؤمنین برایش می‌خواند (این را هم عمه ام می گفت که از همین جا ماجرا شروع شد، یعنی میرزا محرم آن زن را به همسری گرفت). بعد از آن، آب را باز می کنند و با هم می آیند و گندم ها را آرد می‌کنند. از این به بعد دیگر ماجرا شروع می‌شود. (عمه ام قسمت های اولیه را تقریباً می دانست.)

س : یعنی آشنایی به این صورت بود؟

ج : بله، به این شکل بود. شب که می رود راه بند آمده ي آب را باز کند، در آنجا با حنانه خانم (زن جنی) آشنا می‌شود.

میرزا محرم کاملاً توضیح نمی داد که چه اتفاقي افتاده است. او از مردم نيز دوری می کرد، چون مردم به او تهمت می زدند. پدرم می گفت که میرزا محرم در عروسی و عزای آنها شرکت می کرد، به خاطر صدای خوبش او را با خود مي‌‌بردند. هفته به هفته می رفت. ناگاه اهالي می دیدند که یک هفته میرزا محرم نیست. مثلاً خانه ی این برادر سر می زدند و او می گفت كه اينجا نیست، خانه آن برادر هم نبود. آنها هفت برادر بودند. از همه می پرسیدند و سر انجام نا امید می‌شدند تا آن که ناگاه خودش پیدايش می شد. چهل ، پنجاه سال پیش مردم از ترس جن، هنگام شب از خانه بیرون نمی آمدند. البته این را هم بگویم كه در منطقه‌ي ما، میرزا محرم را «گویچک[خوشگل و زیبا] عمو» می گفتند. وی نام و مشخصاتش میرزا محرم مکرمی است. با سواد و مداح. شعرهای خوبي هم مي سرود. پدرم می‌گفت: «خودش می آمد، می نشست، می نوشت و شب هم می خواند. یعنی روز می نوشت و شب می خواند.»

س : سطح سواد میرزا محرم چه قدر بود؟

ج : میرزا محرم آن طوری که می گویند آدم باسوادی بود. حتی خودش شعر می‌سرود و در مجالس می خواند و صدای خیلی خوبی هم داشت. اینها را عمویم (که هم اكنون شصت ساله است) تأیید می کند، اما مردم به درستی میرزا را نشناختند و  شخصيتش برای عموم به صورت یک معما باقی ماند. خدایش رحمت کند! کاش بود و این معمای لاینحل، حل می شد.

س : شنیده ام که نام آن زن جنی (حنانه) را بر يكي از دخترانتان نام نهاده ايد، علتش چه بود؟

ج : علتش این بود که من با پدربزرگم و خدای خودم و با حنانه خانم  عهدی بسته بودم و این عهد را به احدی نگفته بودم تا زمانی که خدا به من بچه داد و من آن عهد و وفا را انجام دادم. عهد این بود كه اگر فرزند اولم پسر باشد، نام «امیر» و اگر دختر باشد، نام «حنانه» را بر او بگذارم. من این سرّ را در جايي فاش نکردم و هیچ احدی از این موضوع خبر نداشت، تا اين‌كه خداوند به من فرزند دختري عطا كرد. این نام یادگار پدربزرگم است. من نام فرزندم را حنانه گذاشتم. تمام فامیل قمه به دست شدند و گفتند: «این چه اسمی است که گذاشتی؟! چرا اسم  جن را بر فرزندت گذاشتی؟! » دیگر نتوانستم ثابت کنم که من با خودم، خدای خودم، پدربزرگم و حنانه خانم عهد کرده ام.

س: آنها موضوع حنانه"زن جنی" خانم را می دانستند؟

ج: آنها می دانستند، البته با چشم ندیده بودند. آنها مخالفت کردند، حتی مادر زنم خدا بیامرز می‌گفت: « این جنی است و فلان و بهمان.» من گفتم: «بچه ي من جنی نیست.» گفتند: «نه، بچه‌ي ي تو جنی است!» نزد قافله باشی در قزوین رفتيم. اسمش را پرسید. مادر زنم زبانش بند آمد. گفتم: «حنانه» گفت: «چرا حنانه گذاشتی؟» اذان و اقامه به گوشش خواند و گفت: « من اسمش را «زهرا» می‌گذارم.» من گفتم: « مگر تو بچه را به دنیا آورده ای آقا سید؟!» گفت: « نباید اسم بچه حنانه باشد.» گفتم: «من نمي توانم عهد خود را بشکنم. من با خدای خودم و پدربزرگم عهد کرده ام كه اسم زن پدر بزرگم را بر فرزندم بگذارم، حالا تو چه می گویی؟! » گفت: « تو آدم لجبازی هستی.» ما آمدیم شناسنامه هم بگیریم، حتی اول به اين نام، شناسنامه صادر نکردند. گفت: « آقا اسم درست حسابی بگذار!» گفتم: « اسمش حنانه است.» گفت: «چی؟» گفتم: «حنانه» گفت: «می توانی این اسم را بنویسی؟! این اسم را از کجا پیدا کردی؟! » (البته بعداً شناسنامه هم دادند.)

   برگرفته از کتاب  ازدواج با جن-نویسنده:سید محمدمهدی حسینی